De Druk om er “Goed” uit te zien

Je vriendinnen zullen jou niet redden van de hel

Bismiellahi arrahmani arrahiem

Assalaamoe 3alaykoem warahmatoellahie wabarakatoeh,

Ik ben een meisje van 16 jaar alhamdoelilah en ik zou graag aan jullie mijn verhaal willen meedelen incha’allah. Gewoon vanwege het feit dat vele zusters in dezelfde positie hebben gezeten en zullen zitten. Hidjaab opdoen was een van de moeilijkste beslissingen die ik ooit in mijn leven had moeten nemen.

Ik had als persoon zelf helemaal niks tegen een hoofddoek. Ik had altijd algedacht dat een hoofddoek verplicht(een Hidjaab is verplicht!!) was en dat dat de enige reden was om een hoofddoek op te doen. Verder wist ik er niet zoveel van. Op een bepaalde moment ging ik meer dingen lezen over de islaamen over de hidjaab. Ik had zoveel vragen, waarom?? Op welke leeftijd?? etc etc.. ik vond alle antwoorden op mijn vragen, maar dat zorgde er niet voor dat ik mijn hidjaab ging opdoen. Want er waren andere dingen die er ook meespeelden zoals mijn vriendinnen, school etc etc..astagfirullah, ik besloot om hem niet te gaan dragen op dat moment..astagfirullah maar elke keer als ik naar buiten ging, voelde ik me zo schuldig. Het gevoel dat ik kreeg kan ik niet beschrijven. Elke dag als ik thuis kwam en in mijn bed ging liggen en nadacht over wat ik allemaal had gedaan, kon ik niets bedenken wat er echt uitstak. Ik had mijn tijd verspild. Ik wilde mijn hoofddoek zo graag opdoen, maar het lukte niet. Elke ochtend ging ik voor de spiegel staan net voordat ik naar school moest en dan wou ik mijn Hidjaab opdoen.. maar het enige wat ik kon is huilen, omdat ik de kracht niet had. Ik ging een tijdje naar school zonder hidjaab, ik voelde me niet meer mezelf alsof ik iets miste in mijn leven. Ik miste ook inderdaad iets, ik wist niet precies wat, want het ging niet alleen maar om een doek. Het ging om meer dan dat, om Allah ta3ala! Vroeger dacht ik er niet zoveel aan astaghfirullah, totdat de maand ramadan in zicht was subhanallah; die maand heeft mij echt veranderd. Alle lof en dank zij aan Allah ta3ala.

Ik ging me steeds meer verdiepen in dingen, in de salaat, hidjaab, het leven van de profeet(saws) etc etc.. De maand Ramadan naderde en ik besloot om te gaan leren bidden, ik had het meerdere malen geprobeerd maar tevergeefs niet volgehouden. Ik gaf het elke keer op astaghfirullah. Toen de maand was begonnen had ik net geleerd hoe je moest bidden.. Alleen ik miste wat dingen aan mijn gebed, de houdingen waar ik in zat, mijn zuivere intentie. Dus ik probeerde daar aan te werken. Tot de dag van vandaag verbeter ik nog steeds elke dag mijn gebed; dat probeer ik tenminste. Alhamdoelilah. Maar toen de maand Ramadan was afgelopen en wij het vasten hadden verbroken wou ik mijn hidjaab dragen, maar alweer had ik hem niet opgedaan. Hoewel ik niet zo vaak negatieve reacties van buitenaf kreeg; maar toch de negatieve reacties die ik kreeg die onthield ik en de positieve die vergat ik. Ik deed alles omgekeerd; i.p.v dat ik Allah ta3ala ging tevredenstellen, ging ik een aantal mensen om me heen tevredenstellen, terwijl ik Allah’s woorden moest onthouden, onthield ik die van de mensen om mij heen. Op een gegeven moment had ik een keer na mijn gebed een doe3a’ gedaan. Ik vroeg om Allah’s hulp, kracht en leiding. Subbhanallah de volgende ochtend werd ik wakker en ik besloot mijn hidjaab op te doen zonder twijfel. Ik deed hem op en ging naar school. Op dat moment voelde ik me het gelukkigste meisje op de wereld totdat ik op school aankwam. Niemand van mij vriendinnen waren er totdat ze één voor één arriveerden. Toen ze mij zagen schrokken ze echt (want dit hadden ze van mij nooit verwacht)ik kreeg veel positieve reacties, zelfs zo positief dat ik moest huilen omdat ik dat totaal niet had verwacht. Ik zag dat sommige mensen me best raar aankeken, maar het deed me niets. Toen ik naar de lessen ging kreeg natuurlijk van Nederlandse leerlingen wat sarcastische opmerkingen maar die deden mij niets. Ik voelde me heel gelukkig ( gelukkig is nog niets eens het juiste woord). Dit is wat ik jullie wilde vertellen vanwege het feit dat andere zuster dit ook meemaken. Ik heb spijt dat ik het niet eerder had opgedaan. Stel je voor ik was een week daarvoor overleden en dan wat?? Al-hamdoelilah

Heb ik hem wel opgedaan alle lof en dank zij aan Allah ta3ala. Ik hoop datdoor mijn verhaal meer zusters hun hidjaab gaan opdoen. Want een hidjaab is zeer belangrijk in het leven van een vrouw. Het is niet zomaar een doek. Het is een bescherming voor jou tegen het kwaad. Het zal jullie goed doen!!!!!
Je vriendinnen zullen jou niet redden van de hel, jouw school, jouw diploma

zorgt er niet voor dat je 1,2,3 het paradijs betreedt. Fouten maken is menselijk, maar Allah ta3ala vergeten is wel een hele grote fout die ik heb gemaakt en die wel velen maken. Ik hoop dat Allah ta3ala jullie de kracht, leiding en hulp geeft die jullie nodig hebben. Amien. Ik hou van jullie omwille van Allah soebhannahoe wa ta3ala. Vergeet je dien niet waar je ook bent en in welke positie je ook bent en dit geld net zo goed voor mij als voor jullie..!!!


Was-salamoe 3alaykoem warahmatoe Allahi wabarakatoeh,

liefs,
Oegtkoem Fi dien..!!